Ing Negeriku kembang wening,

Wong kang akeh, ati hangrung,

Dene tanah jajarwaning pribadi,

Sakwise saujana, lara sepurane.

Ing tanah Jawa, kula lair,

Bumi pesisir, saguh kagelar,

Wani berkah, budaya agung,

Kamulyanipun, ngrangkul sangkan paraning dumadi.

Wong Jawa, satriya dhateng rinonce,

Kaloka kang wikan, kudu dawuh guronce,

Adiluwih manut budi pekerti,

Senajan sida lara, manungsa tetep batin tenang.

Pusaka priyangan, kebaya lan batik,

Kula lajeng nglenggahi, gumantung marang titik,

Senadyan wong Jawa tan manut arah,

Manggah marga nira, semangat terus jaya.

Jroning sawijining basa, kang tembung slamet,

Basa Jawa, rasa ati negarane ketemu dadi saujana,

Kembang wening, tegese wong Jawa,

Bhinneka tunggal ika, dharma kerti kawula.

Pangrawit jroning budaya peparing wong,

Senajan arupa sing sarwa, tetep mulya dhateng Ratu Ratu Rara,

Wong Jawa tegese seneng kahanan,

Manggah kang kaya, lan gawe manunggal.

Ing Negeriku kembang wening,

Budaya lan ajaran manunggal kasugeng,

Mugi gedhe pangapurnaning dunya,

Mugi dalem ati, negara kang indah.