Sing Nandur Bakal Ngundhuh Dening Kusmira Dwi Ayuani Esuk iki langite katon isih peteng pedhute kandel, lan hawane uga adhem banget Nanging, kuwi kabeh ora nyuda kekarepane Bu Umi kanggo dodol tela menyang pasar Sanadyan gaweyan iku abot, nanging Bu Umi ora tau nggresula. Bu Umi saiki mung urip karo putrane sing isih kelas pitu SMP Bu Umi ditinggal bojone wis pitung taun suwene, amarga bojone wis seda. Mulane Ilham mung urip karo ibune. Bu Umi padatan menyang pasar jam setengah lima esuk. Ilham saben dina ngrewangi bune nggawa dagangan menyang pasar, amarga tela sing digawa kira-kira setengah kwintal. Sawise ngeterake dagangan, Ilham bali menyang ngomah kanggo siyap-siyap mangkat sekolah Ilham kalebu bocah sing pinter lan sregep, saengga ham bisa sekolah ning SMP sing mutune paling apik lan dadi sekolah unggulan ing kabupaten Dina iki dagangan Bu Umi lagi sepi, amarga lagi mangsa rendheng saengga akeh tella sing kebanjiran lan dadi ora enak dipangan. Wektu iki liham lagi butuh bayaran kanggo tuku buku lan seragam anyar. Bu Umi mung bisa sabar ngadhepi kuwi kabeh mau lan ngupayakake golek gaweyan liya sing bisa disambi dodol tela. Bu Umi wis siyap-siyap ngukuti dagangane amarga wis jam sanga esuk. Nanging, Bu Umi mandheg sedhela amarga ana bocah cilik sing nangis neng ngarepe. Bu Umi banjur nyedhaki bocah kuwi mau "Lho, ngapa nangis, Nohuk?" pitakone Bu Umi marang bocah kuwi. "Aku nggoleki ibuku," semaure nganggo basa ngoko amarga durung ngerti basa krama "Lha, Ibumu sapa? Kepriye bisa pisah karo ibumu?" Bu Umi takon maneh marang bocah mau karo ngajak lungguh menyang lincak sing dinggo dodol Bu Umi. "Aku pengin tumbas permen, aku nggoleki sing dodol permen", semaure bocah kuwi karo isih nangistolong untuk di ringkas​