(Ing omahe wong sugih, ana cah wadon sing nyolong-nyolong mlebu omah, ana ekspresi kaget sing katon ing teras omah, bocah wadon kasebut mlebu kamar lan nyekel gagang lawang.)

Bapak : ( mbengok-mbengok kanthi swara banter ) “Ajeng!!”

Ajeng : ( noleh maring bapake lan berusaha tenang )

Bapak : "Kowe saka ngendi!!" (Kanthi isih ngguyu)

Ajeng : “Saka omahe kanca”

Bapak : (Keroncong untune) “Kowe, wiwit kapan aku nglilani kowe metu saka omah iki...”

Ajeng : (Kalem nanging rada sedhih) "Apa salah yen aku arep kekancan ta, Bapak ora bisa terus nglarang aku metu saka omah iki. Apa aku kudu..."

Bapak : (nyeleh pipine Ajeng karo tangan tengen neng pipine tengen lan kiwa)

Ajeng : (Kesandhung lan tiba sawetara meter saka posisi bapake karo ndemek pipine arep ngadeg, ibu lan adhine nyoba nyedhaki lan dicegah dening bapake)

Bapak : (Sambil ngacungake tangan, kanggo ngalang-alangi langkahe garwane lan anak-anake supaya ora nyedhaki Ajeng) “Ora, kowe aja nulungi bocah durhaka kuwi!

Bocah dursila! (nunjuk lan nyengir marang ajeng) Sakniki ngemas barang-barangmu lan lungaa! (jari telunjuknya nunjuk pintu)