Bubuhan lila di dayeuh, geus leungit wé bulu kampung téh boh kulit atawa réngkak nyeplés urang dayeuh pituin. Awakna mesat jadi jangkung gedé, lingsig, kulitna asak moé. Basa balik ka lembur nu pangpandeurina saréréa pada kalinglap, malah réa urut batur ulinna nu teu wawuheun dina sagokeun mah. Loba nu teu wani ngadeukeutan mimitina mah, ngarumasakeun bubulukusutan. Tapi Si Uha mah teu pindah pileumpangan, sabaheula waé adatna téh; babaturanana diraéh, euweuh ieu aing pinter, ieu aing urang dayeuh. Ngan saurang nu teu beunang dideukeutan téh, nyaéta Si Utay, sakitu sababaraha kali ngahaja dianjangan sakalian nepungan mamangna jeung bibina. Satamatna ti Kursus Dagang ku dununganana dijeujeuhkeun dipangnyiarkeun pagawéan. Kabeneran ditarima jadi jurutulis di pabrik tinun. Najan geus digawé, teu incah balilahan, nuturkeun dununganana baé. Kana gawé teu ngurangan, sabaréto baé cara basa sakola kénéh. Unggal gajihan, duit téh kabéh dipasrahkeun ka dununganana, manéhna mah ngan ukur misahkeun keur kaperluan sautak-saeutik. Atuh dina jero dua taun digawé téh geus bisa ngoméan imah indungna, sakalian digedéan jeung dipapantes. (dicutat tina novel “Nu Seungit Dipulang Asih”, karangan Ahmad Bakri) Dayeuh nu dicaritakeun dina sempalan carita novel di luhur téh nyaétaA. Lembur nu dicicingan ku palaku
B. Tempat palaku digawe
C. Kahirupan masarakat kota
D. Pabrik tinun
E. Imah indungna​