Dongeng Kancil lan Buaya

Ing sawijining dina, kancil, kewan sing diarani pinter, mlaku ing pinggir alas. Sajake alas iki peteng ndhedhet amarga wit-witane uga kandel banget, dheweke mung pengin golek hawa seger sinambi nyawang srengenge padhang. Kancil kepengen nglangi sedhela. Pas tekan pinggir kali gedhe, dheweke krasa wetenge ngelih banget.

“Krucuk...krucuk...” ngono kuwi swarane weteng kancil sing lagi krasa ngelih. Kancil banjur mbayangake rasane enake yen mangan panganan sing disenengi yaiku timun. Nanging sayangé, kebon timun sing metokaké woh sing mateng ana ing sebrang kali gedhé. Kancil meneng lan mikir carane nyabrang kali gedhe iki huh…

Kancil terus mikir kepriye carane bisa nyabrang kali gedhe iki tanpa kudu ndemek banyu sing adhem lan deres. Ujug-ujug, si kancil nyawang baya sing lagi klelep ing pinggir kali. Wis dadi kebiasaane wong-wong mau sunbathing, luwih-luwih yen srengenge panas kaya ngene iki. Tanpa nunggu dangu, kancil langsung nyedhaki salah sijine baya sing lagi jemur.

"Hei baya, piye kabare dina iki?"

Baya kang wektu iku isih ngrasakake srengéngé banjur mbuka mripate lan weruh yen kancil lagi nyapa. “Aku waras. Apa kowe ana ing kene?” pitakone Baya marang Kancil.

“Aku mrene arep nggawa kabar apik kanggo kowe lan kanca-kancamu,” wangsulane Kancil karo raine seneng. Krungu tembung-tembung kuwi, mesthi Baya ora sabar krungu kabar apik sing dimaksud Si Kancil. "Enggal dakkandhakake apa kabar apik!"

Kancil banjur ngandika, “Aku teka mrene amarga didhawuhi Raja Alas supaya ngetung cacahe baya ing kali iki, amarga Raja Alas arep aweh bebungah marang kowe lan sanak-sedulurmu kabeh... "

Krungu asmane Prabu Rimba, mesthi wae Baya percaya karo omongane. "Oke, Kancil. Kowe ngenteni ing kene dhisik, aku bakal mudhun menyang dhasar kali nimbali kabeh wedhusku,” ujare Baya langsung nyusup menyang dhasar kali. Nalika ngenteni Baya lan kawanan liyane teka, Kancil lagi ngalamun arep langsung ngrasakake timun kesenengane.

Ora let suwe, kabeh baya sing asline ana ing ngisor kali wis padha kumpul ing pinggir kali. Kancil banjur miwiti rembugan maneh, “Hai buaya. Kawula sowan mriki amargi Raja Rimba sampun dhawuh ngetang panjenengan sedaya. Amarga, Raja Rimba pengin menehi hadiah khusus kanggo sampeyan kabeh dina iki. Mula, sampeyan kabeh baris saka tebing ing sisih iki menyang tebing ing kana huh… "

Krungu dhawuh sing ana gegayutane karo Raja Alas, mesthi wae baya-baya mau padha nindakake tanpa padu. Wong-wong mau langsung antri kanthi rapi miturut dhawuhe Si Kancil. “Wah, Kancil, saiki etung-etung kita kabeh,” ujare salah sijine baya sing paling gedhe.

Kancil banjur njupuk kayu sing ana ing sakubenge lan mlumpat menyang awak baya pisanan ing pinggir kali. Dheweke wiwit ngetung karo ngomong, "Siji loro telu alur, aku nuthuk lanang wadon", karo nutul sirahe baya nganti bisa nyabrang kali gedhe. Satekane ing tebing sebrang kali, Kancil langsung mlumpat kanthi bungah lan kandha, “He baya, apa kowe ngerti yen aku pancen ora nggawa kabar apik saka Raja Rimba? Sejatine aku wis ngapusi kowe kabeh supaya nyabrang kali gedhe iki. Ha ha ha… "

Weruh kancil ngguyu karo kandha mangkono, baya padha nesu lan isin amarga wis diapusi kancil. “Kowe iku Kancil sing nakal lan licik. Awas, oke... Yen ketemu maneh, aku bakal mangan sampeyan!” jare salah sijine baya.

Kancil babar pisan ora wedi marang ancaman lan langsung mlayu bungah ninggalake baya lan langsung menyang kebon timun sing wis mateng. Dheweke langsung ngilangi rasa keluwen ing kebon timun.