Sak bado ing tahun 2018, aku duwe kesempatan kanggo ngisorake Yogyakarta. Ing kutha kang mbangun mripat iki, aku tak ditemokno dening wong-wong sing ramah lan apik banget. Ana wong sing nyambut aku ing stasiun lan nganggepno aku kanthi supaten ing warung ing ndhuwur jalan.

Aku ing ngisor kutha, ing ngendi aku ndeleng candi ing Prambanan. Nanging, aku ora ngerti ngendi aku mesti nelusuri, lan nanging bingung. Mula, aku ndhukutake ing boso jawa kanthi pemilik warung ing ndhuwur jalan, lan dadi, aku kapindho menehi petungan sing apik banget lan kudu mbali cilik.

Aku kabeh ndandani petungan kanggo mbangun obah lan miturutake maneh petunjuk sing ana ing jalan. Sak uga kula sampurna ngarepake kanggo nganggepno Candi Prambanan, aku sregep mring saget ing pandhuan, ngguyu nduwur ing candi sing dhuwur. Nganti, aku duwe pandangan sing nggumunakake banget. Aku bingung, sing ora bisa diarani karo kata-kata, nanging aku duwe witing tulisan kanggo nglarang kanggo mangan lan ngombe.

Aku duduk ngisor candi, nglebokake wong-wong lan ndelengi panorama sing apik banget. Aku seneng banget amarga kabeh arah sing aku ngguyu tuntas lan aku seneng ngandika ing boso Jawa. Mula, aku nganggo boso Jawa kanthi wong-wong sing aku nampa ing ngisor candi. Mula-mula ora entuk ora ngarti, nanging padha anggen-anggen entuk lan nganggo opini ing inggil.

Sing suwe, aku matur sembah nuwun ing pangrawit kanggo nerusake pangaturan ing candi ing cara sing banget bangetan. Aku nglamun, ing ngendi punika sing liyane, ora ana sing bisa nglarang mriki lan mangerteni boso kula kanthi leres.

Pengalaman iki banget apik lan memorable kanggo kula. Nalika aku nglarang ing boso jawa, aku seneng banget amarga ana kesempatan kanggo ngomong kanthi wong-wong sing nampa ing yogya lan aku uga bisa nerusake pangaturan ing candi ing cara sing banget bangetan. Ing sisih liyane, aku bisa ndeleng ngisor candi sing dhuwur lan nglebokake panorama sing apik banget. Sak marem, aku ngalami kepenak sing kudu kalebu ing budaya lan tradisi sing pesisir Yogya.